GÖKSEL ÖZDEMİR

ŞİİR KÖŞESİ

GÜL YORGUNU

Telve fincanın böğrüne aşkı düşürmüş

yaşım kırkı beş geçe

hâlâ gurbeti söyler,

sözü şeker bir kadın

'yolunuz iki çatal, ayrımı surda

kuşun ağzında haber, düştü düşecek...

saçılıp gitti ömrüm

bîr avuç dan gibi

her hâtıra bir virüs

yüksündükçe dünyâ düştü başıma

dilden üstün dil İstedim

olmadı.

Bakar-körüm, asam bir kırık kalem

azığım tükendi, hayvanım terli

alıcı kuşların düğünü mü var

tabanlarım şerha şerha yarılıp

bir suyum ipliğe muhtaç olanda

çekip beni dergâhına götüren

elden üstün el istedim

olmadı.

Hep istedim, verdikleri bitti mi

vermediler, çalıverdim, yetti mi

ortak paydamızdı sofra ve kaşık

acıkınca doyduğumu unuttum

bir keman sesiydim, cılız ve titrek

bülbül kadar dil dökmeden gülşende

gülden üstün gül istedim

olmadı.

Gül yorgunuyum ki, gülden özge gül

yaşını kırk beş geçe

esrük bir yağmur gibi, uçarı ıslak

çürüttüğüm ömrüm müsveddesi yok

çok çok sevdaları gömüp içine

bir segah peşreve meze ederken

serap çiçekleri sunup arıma

baldan üstün bal istedim

olmadı.

Siz, ölümden bu yana maratoncular

koştuğunuz noktayı hiç geçmediniz

ipi imam göğüsledi

minare diplerinde!

yaşım kırkı beş geçe

dilekçemi makamına götüren

puldan üstün pul istedim

olmadı!