GÖLHİSAR HALK EĞİTİM MERKEZİ

GÖKSEL ÖZDEMİR

ŞİİR KÖŞESİ

İNSAN GÜZELLEMESİ

 

İnsanlar gördüm, açtılar, ama bîihtiyaçtılar

İnsanlar gördüm, sırtları pekti ama muhtaçtılar

 İnsanlar gördüm, hakkı olana dönüp bakmadılar

İnsanlar gördüm, koynunda hazineler sakladılar

 İnsanlar gördüm, nafakalarından infak ederlerdi

İnsanlar gördüm, vermemek için nifak ederlerdi

 İnsanlar gördüm, terazi gibi, adaletten şaşmadılar

İnsanlar gördüm, küfe gibi, doldular, taştılar, paylaşmadılar

 İnsanlar gördüm, aydınlatırlardı köşe bucak, cümle mekânı

İnsanlar gördüm, netameliydiler, imkânsız kılardı imkânı

 İnsanlar gördüm, kılavuz gerekmezdi, dostu olana

İnsanlar gördüm, hemen nişan alırlardı postu olana

 İnsanlar gördüm, hem nükteli, hem manalıydı sözleri

İnsanlar gördüm, içi dışına uymaz, maskeliydi yüzleri

 İnsanlar gözdüm, katıkları yoktu, gözleri toktu

İnsanlar gördüm, servet ganiydi, bereketi yoktu

 İnsanlar gördüm, latiftiler, sanki melek sanırdınız

İnsanlar gördüm, iblistiler, gözünden tanırdınız

 İnsanlar gördüm, saba rüzgârı gibi, ilham saçarlardı

İnsanlar gördüm, kasırgaydılar, duyanlar kaçarlardı

 İnsanlar gördüm, ana gibi, hep taç idi başlara

İnsanlar gördüm, kene gibi, yapışırdı döşlere

 İnsanlar gördüm, çıplaktı, üzerlerinde elbisesi yoktu

İnsanlar gördüm, elbisesi çoktu, içinde adam yoktu

 İnsanlar gördüm, insanca yaşadılar, insan gibi öldüler

İnsanlar gördüm, hayatları bir züldü, her şeyi öldürdüler

 Bal vermeyen arıdan zehir çıkar, bal çıkmaz

Erdem gerek Âdeme, erdemsizden yağ çıkmaz

Sahibine kem sözden, başkasına pay çıkmaz